Ἡ Κοίμησις τῆς Θεοτόκου
Ἡ Θεοτόκος μετά τήν Ἀνάσταση τοῦ Υἱοῦ Της, τήν ὁποία πρώτη Αὐτή ἀξιώθηκε νά ἰδῆ, παρέμεινε γιά δέκα περίπου χρόνια στήν οἰκία τοῦ Ἠγαπημένου Μαθητοῦ, σύμφωνα μέ τήν ἐντολή τοῦ Χριστοῦ στόν Σταυρό.
Στην κοίμηση τῆς Παναγίας συνάγονται μέ θαυμαστό τρόπο οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀπό κάθε μέρος τῆς γῆς, γιά νά ἐγκωμιάσουν τό θεοδόχο σῶμα, τό σεμνολόγημα ὅλης τῆς κτίσεως. Ὁ ἴδιος ὁ Υἱός Της εἶναι ἀοράτως παρών καί ἀποδίδει στήν μητέρα Του τήν ἁρμόζουσα τιμή. «Ὑποδέχεται στά χέρια Του τήν ἱερή ψυχή Της, πού χωρίζεται ἀπό τό θεοδόχο σκήνωμα, καί τιμᾶ πρεπόντως Αὐτήν πού, ἐνῶ κατά φύσιν (ὡς ἄνθρωπος) εἶναι δούλη Του, ὅμως ἀπό ἀνεξιχνίαστη θεία φιλανθρωπία, τήν ἔκανε μητέρα Του».
Ἡ Υπεραγία Θεοτόκος εἶναι ἡ Βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ. Γι’ αὐτό καί ἡ παναγία Της κοίμηση ἦταν μία πανήγυρη τοῦ Οὐρανοῦ στήν ὁποία προεξῆρχε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Ὁ ὅσιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός λέγει ἀπευθυνόμενος στόν Χριστό: «Κατέβα, Κύριε, κατέβα, γιά νά ἀποδώσης στήν Μητέρα σου, πού τῆς εἶσαι τόσο πολύ ὑποχρεωμένος, ό,τι τῆς χρωστᾶς γιά τήν ἀνατροφή Σου».
Ἡ πηγή τῆς Ζωῆς μεταφέρεται στήν ἀληθινή ζωή περνώντας ἀπό τόν θάνατο. Πραγματικά παράδοξο! «Πώς νά ὀνομάσουμε τό μυστήριο αὐτό;» ρωτᾶ ὁ ὅσιος Ἰωάννης. «Θάνατο; Ἀλλά ἐνῶ κατά φυσική ἀνάγκη ἡ μακαρία ψυχή τῆς Παναγίας χωρίζεται ἀπό τό πάναγνο σῶμα Της καί αὐτό ἐνταφιάζεται, ὅμως δέν παραμένει στόν θάνατο καί ἡ φθορά δέν τό διαλύει. Καί τοῦτο, διότι Ἐκείνης πού ἡ παρθενία παρέμεινε ἄθικτη ὅταν γέννησε τόν Χριστό, Ἐκείνης τό σῶμα κατά τήν μετάσταση φυλάσσεται ἀδιάλυτο καί μετατίθεται σέ σκηνή ἀνώτερη καί θεϊκότερη ὅπου παραμένει αἰώνια».
Ἡ κοίμηση τῆς Υπεραγίας Θεοτόκου εἶναι μετάβαση στήν οὐράνια καί ἀθάνατη ζωή. Καί ἡ μνήμη τῆς κοιμήσεώς Της εἶναι ἑορτή χαρμόσυνος καί πανήγυρις παγκόσμιος. Οἱ Ἅγιοι ἀπευθύνονται στήν Θεοτόκο: «Ὅλα τά τοῦ βίου Σου εἶναι παράδοξα,… ἐπιθυμητά καί γλυκύτερα ὑπέρ μέλι καί κηρίον. Γι’ αὐτό κι ἐμεῖς οἱ δοῦλοι Σου τά ποθοῦμε, καί γι’ αὐτό τόν πόθο μᾶς ἀνταμείβεις πλούσια».
***
Ἡ Κυρία Θεοτόκος εἶναι ὁ σύνδεσμος τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς, ἑνώνει τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό. Ἀπό τόν Χριστό, τήν κεφαλή τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, πηγάζει πᾶν δώρημα τέλειον καί διά τῆς Θεομήτορος, πού εἶναι ὁ αὐχένας τοῦ Σώματος, ἡ θεία δωρεά φθάνει στούς πιστούς, τά μέλη τοῦ Σώματος. «Ἡ Μητέρα τοῦ Ἰησοῦ, ἡ ὁποία βαστάζει ἀπευθείας τήν κεφαλή, τόν Χριστό, εἶναι μεσίτης τῆς κεφαλῆς καί τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, καί κατά κάποιο τρόπο σύνδεσμος πού συνδέει τά δύο σάν αυχένας… Ἑπομένως, ὅπως ἡ κεφαλή (ὁ Χριστός) εἶναι ἡ μόνη ὁδός πού ὁδηγεῖ στόν Πατέρα…, ἔτσι καί ὁ ἱερός αὐτός αὐχένας (ἡ Παναγία) εἶναι μία ἄλλη ὁδός, ἡ μοναδική πού ὁδηγεῖ ὅλους στήν κεφαλή ὅλων», τόν Χριστό.
Ἡ δύναμη τῶν πρεσβειῶν τῆς Θεομήτορος εἶναι ἀκαταμάχητη. Κάθε ἁμαρτωλός ἱκετεύει τήν πολυεύσπλαγχνη Μητέρα τοῦ Χριστοῦ καί δι’ Αὐτῆς βρίσκει τήν σωτηρία: Σέ μεσίτριαν ἔχω πρός τόν φιλάνθρωπον Θεόν,… παρακαλῶ Σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι ἐν τάχει.
