ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΠΑΣΧΑ 2025

Πρός
τόν Ἱ­ε­ρό Κλῆ­ρο
καί τούς εὐ­σε­βεῖς Χρι­στια­νούς
τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ώς μας

«Μη­δείς ὀ­δυ­ρέ­σθω πταί­σμα­τα
συγ­γνώ­μη γάρ ἐκ τοῦ τά­φου ἀ­νέ­τει­λε»
(Ἰ­ω. Χρυ­σο­στό­μου,
Λό­γος Κα­τη­χη­τι­κός)

Συγ­κλο­νί­ζει, προ­σφι­λέ­στα­τοι ἀ­δελ­φοί, ἡ μαρ­τυ­ρί­α τοῦ ἀγ­γέ­λου πρός τίς φο­βι­σμέ­νες Μυ­ρο­φό­ρες: «Ἰ­η­σοῦν τόν ἐ­σταυ­ρω­μέ­νον ζη­τεῖ­τε· οὐκ ἔ­στιν ὧ­δε· ἠγέρθη γάρ καθώς εἶπε. Δεῦ­τε ἴ­δε­τε τόν τό­πον ὅ­που ἔ­κει­το ὁ Κύ­ριος» (Ματθ. 28, 5-6).

Ὁ Κύ­ριος «ἠ­γέρ­θη ἀ­πό τῶν νε­κρῶν»! Σταυ­ρώ­θη­κε, ἀλ­λά ἀ­να­στή­θη­κε. Γεύ­τη­κε τό πι­κρό πο­τή­ρι τοῦ θα­νά­του, ἀλ­λά νί­κη­σε τόν θά­να­το. Ἐν­τα­φι­ά­στη­κε ὡς θνη­τός, ἀλ­λά ἀ­να­στή­θη­κε ὡς παν­το­δύ­να­μος Θε­ός. Ἔ­τσι ἀ­πό τόν τά­φο Του ἀ­νέ­τει­λε ἡ ζω­ή. Ὁ ζω­ο­δό­χος τά­φος τοῦ Κυ­ρί­ου γί­νε­ται πη­γή τῆς κοι­νῆς ἀ­να­στά­σε­ως τοῦ γέ­νους τῶν ἀν­θρώ­πων καί τῆς συμ­με­το­χῆς μας στήν αἰ­ώ­νια καί ἀ­λη­θι­νή ζω­ή.

* * *

Ἀ­πό τόν τά­φο τοῦ ἀ­να­στη­μέ­νου Κυ­ρί­ου μας, δι­δά­σκει ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος στόν Κα­τη­χη­τι­κό του Λό­γο πού ἀ­κοῦ­με σή­με­ρα, ἀ­νέ­τει­λε καί ἡ συγ­γνώ­μη. Συγ­γνώ­μη ση­μαί­νει συγ­χώ­ρη­ση καί ἄ­φε­ση τῶν «πται­σμά­των» μας, γιά τά ὁ­ποῖ­α δέν πρέ­πει πλέ­ον νά θρη­νοῦ­με, ἀ­φοῦ ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ τά συγ­χω­ρεῖ καί τά ἐ­ξα­λεί­φει.

«Συγ­γνώ­μη ἐκ τοῦ τά­φου ἀ­νέ­τει­λε!» Ὁ Χρι­στός μέ τόν Σταυ­ρό καί τήν Ἀ­νά­στα­σή Του μᾶς χά­ρι­σε τήν ἄ­φε­ση τῶν πα­ρα­πτω­μά­των μας. Μέ τό τί­μιο αἷ­μα Του ἀ­πέ­πλυ­νε τά ἁ­μαρ­τή­μα­τά μας. Καί μέ τήν Ἀ­νά­στα­σή Του συ­να­να­σταί­νει ὅ­λους ἐ­μᾶς τούς θνη­τούς ἀν­θρώ­πους. Μᾶς ἀ­νοί­γει διά τῆς με­τα­νοί­ας τόν δρό­μο τῆς ἐ­πι­στρο­φῆς στόν Πα­τρι­κό Οἶ­κο. Μᾶς ἀ­πο­κα­θι­στᾶ διά τῆς θεί­ας υἱ­ο­θε­σί­ας στήν τά­ξη τῶν ἀ­γα­πη­μέ­νων παι­δι­ῶν Του. Μᾶς χα­ρί­ζει τή δυ­να­τό­τη­τα νά με­τέ­χου­με πλέ­ον στή δι­κή Του ζω­ή.

* * *

«Συγ­γνώ­μη ἐκ τοῦ τά­φου ἀ­νέ­τει­λε!». Ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Χρι­στοῦ δέν γί­νε­ται μόνο πη­γή συγ­χω­ρή­σε­ως τῶν ἁ­μαρ­τη­μά­των μας καί τῶν πα­ρα­βά­σε­ων ἔ­ναν­τι τοῦ ἁ­γί­ου θε­λή­μα­τός Του, ἀλ­λά ἐγκαινιάζει καί μιά νέ­α σχέ­ση καί ἐ­πι­κοι­νω­νί­α με­τα­ξύ μας· τῶν ἀν­θρώ­πων. Ἡ συγ­γνώ­μη, ἡ ὡ­ραι­ό­τα­τη αὐ­τή λέ­ξη, δέν ἀ­πο­τε­λεῖ ἁ­πλῶς γνώ­ρι­σμα κα­λῶν τρό­πων καί εὐ­γε­νοῦς συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς με­τα­ξύ μας, ἀλ­λά μιά στά­ση ζω­ῆς πού ἐμ­πνέ­ει ὁ ἀ­να­στάς Ἰ­η­σοῦς. Στά πρό­σω­πα τῶν ἄλ­λων βλέ­που­με τούς ἀ­δελ­φούς μας. Καί γνω­ρί­ζου­με ὅ­τι ὡς ἀ­τε­λεῖς ἄν­θρω­ποι συ­χνά συμ­πε­ρι­φε­ρό­μα­στε ἀ­πέ­ναν­τί τους χω­ρίς ἀ­γά­πη καί κα­τα­νό­η­ση.

Χρέ­ος μας, λοι­πόν, στό ὄ­νο­μα τοῦ ἀ­να­στη­μέ­νου Κυ­ρί­ου μας νά συγ­χω­ροῦ­με τούς ἀ­δελ­φούς μας γιά ὅ,τι ἐν­δε­χο­μέ­νως μᾶς λύ­πη­σαν ἤ μᾶς ἀ­δί­κη­σαν. Καί, ἐ­πι­πλέ­ον, ὀ­φεί­λου­με νά εἴ­μα­στε πάν­το­τε ἕ­τοι­μοι νά ζη­τοῦ­με κι ἐ­μεῖς συγ­γνώ­μη ἄν σέ κά­τι μέ τή συμ­πε­ρι­φο­ρά μας τούς βλά­ψα­με καί τούς στε­νο­χω­ρή­σα­με. Μπο­ρεῖ νά φαί­νε­ται ἁ­πλό νά τήν προ­φέ­ρου­με, ὅ­μως στήν πραγ­μα­τι­κό­τη­τα δέν εἶ­ναι καί τό­σο εὔ­κο­λο νά τήν ἐ­φαρ­μό­σου­με.

Τό πνεῦ­μα τῆς συγ­χω­ρη­τι­κό­τη­τας βρί­σκε­ται στήν καρ­διά τῆς πί­στε­ώς μας. Ὁ χρι­στια­νός πού δέν ξέ­ρει νά λέ­ει συγ­γνώ­μη εἶ­ναι ἁ­πλά κά­ποι­ος πού λη­σμό­νη­σε τή γλώσ­σα τοῦ Θε­οῦ. Καί πολ­λοί ἀ­πό τούς συ­ναν­θρώ­πους μας σή­με­ρα φαί­νε­ται ὄ­χι μό­νο σάν νά ἔ­χουν ξε­χά­σει τή γλώσ­σα τοῦ Θε­οῦ, ἀλ­λά σάν νά τήν πε­ρι­φρο­νοῦν καί νά τήν ἀ­πορ­ρί­πτουν. Καί ἀν­τί νά συγ­χω­ροῦν, υἱ­ο­θε­τοῦν τή βί­α καί τήν ἐ­πι­θε­τι­κό­τη­τα, τίς ὕ­βρεις καί τή χει­ρο­δι­κί­α.

* * *

Ἀ­δελ­φοί μου ἀ­γα­πη­τοί,

Πά­σχα σή­με­ρα! Ὁ Κύ­ριός μας Ἰ­η­σοῦς Χρι­στός ἀ­να­στή­θη­κε καί ἀ­πό τόν ζω­ο­δό­χο τά­φο Του ἀ­νέ­τει­λε γιά ὅ­λους μας ἡ συγ­γνώ­μη, ἡ ἀ­γά­πη, ἡ κα­ταλ­λα­γή.

Γι᾽ αὐ­τό, «συγ­χω­ρή­σω­μεν πάν­τα τῇ Ἀ­να­στά­σει!». Ἐ­κεῖ­νος μᾶς ἀ­γα­πᾶ. Ἐ­κεῖ­νος μᾶς συγ­χω­ρεῖ. Ἀρ­κεῖ κι ἐμεῖς νά ἀ­να­γνω­ρί­ζου­με τά λά­θη μας καί νά με­τα­νο­οῦ­με γιά τίς ἁ­μαρ­τί­ες μας.

Ἀλ­λά καί με­τα­ξύ μας ἡ συγ­γνώ­μη, εἰ­λι­κρι­νής καί πη­γαία, θά ἔ­δει νά εἶ­ναι ὁ στα­θε­ρός κα­νό­νας πού θά προσ­δι­ο­ρί­ζει τή συμ­πε­ρι­φο­ρά μας. Στό ὄ­νο­μα τοῦ ἀ­να­στη­μέ­νου Σω­τή­ρα μας Ἰ­η­σοῦ Χρι­στοῦ νά συγ­χω­ροῦ­με τούς ἄλ­λους, ἄν σέ κά­τι μᾶς λύ­πη­σαν, καί νά ζη­τοῦ­με συγ­γνώ­μη, ἄν πά­λι σέ κά­τι κι ἐ­μεῖς τούς λυ­πή­σα­με.

Χρι­στός ἀ­νέ­στη, ἀδελφοί Χριστιανοί!

Μέ θερ­μές ἀ­να­στά­σι­μες εὐ­χές

ὁ Ἐ­πί­σκο­πός σας

† Ὁ Νέ­ας Σμύρ­νης ΣΥ­ΜΕ­ΩΝ