Τά Χριστούγεννα εἶναι πνευματική ἑορτή
Ἀσφαλῶς τά Χριστούγεννα ἔχουν νόημα βαθύτατα πνευματικό, ἅγιο καί σωτήριο. Γιατί μέ αὐτά δέν ἑορτάζουμε ἕνα ὁποιοδήποτε γεγονός, ὡς καί ἐθνικό ἀκόμη, ἀλλά τήν ἴδια τήν ἐμφάνιση, μέ σάρκα καί ὀστᾶ τοῦ Θεοῦ στή γῆ κι ἀνάμεσά μας. Μᾶς τίμησε ἰδιαίτερα μέ τήν ἐπίσκεψή Του αὐτή, ὑπέροχα, ἀνυπέρβλητα, μοναδικά, καθώς ἕνωσε τήν δική μας ἀνθρώπινη φύση μέ τή δική Του τή Θεϊκή.
Ἔτσι ἔχουμε τήν ἐμφάνιση τοῦ Θεανθρώπου στήν ἱστορία. Τήν ἕνωση τοῦ κτιστοῦ πλάσματος, μέ τόν ἴδιο τόν Ἄκτιστο Πλάστη καί Θεό.
Σκοπός δέ αὐτῆς τῆς Θείας παρέμβασης, εἶναι ἡ Θέωση τοῦ ἀνθρώπου. «Αὐτός ἐνηνθρώπησε, ἴνα ἠμεῖς Θεοποιηθῶμεν», λέγει ὁ Μ. Ἀθανάσιος. «Ἄνθρωπος ἐγένετο ὁ Θεός καί Θεός ὁ ἄνθρωπος», τονίζει ὁ Ἄγ. Ἰω. Χρυσόστομος. «Ἄνθρωπος γίνεται ὁ Θεός, ἴνα τόν Ἀδάμ ἀπεργάσηται», ψάλλουμε σέ τροπάριο τῶν Χριστουγέννων.
Ὁπότε μέ τά Χριστούγεννα δέν κάνουμε τίποτ᾽ ἄλλο τελικά, άπ᾽ τό νά ζοῦμε τήν ἀνά–δημιουργία μας, τήν ἀνά–πλασή μας ἀπ᾽ τό κατάντημα στό ὁποῖο μᾶς ὁδήγησε ἡ ἁμαρτία, ὥστε νά ἐπανέλθουμε πάλι στήν προτέρα μας κατάσταση.
Αὐτή δέ ἡ ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ, εἶναι καί ἡ κορυφαία ἔκφραση τῆς ἀγάπης Του πρός τόν ἄνθρωπο. Τό ἐπιστέγασμα τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ Θείου σχεδίου γιά τήν σωτηρία μας. Ὁ ἴδιος ὁ ἐνανθρωπήσας Κύριος μας τονίζει: «Οὕτως ἠγάπησεν ὁ Θεός τόν κόσμον, ὥστε τόν Υἱόν αὐτοῦ τόν μονογενῆ ἔδωκεν, ἴνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτόν μή ἀπολλυται, ἀλλ᾽ ἔχη ζωήν αἰώνιον» (Ἰω. γ΄, 15). Ἀλλά καί ὁ Θεόπνευστος Ἄπ. Παῦλος γράφει πώς ὁ Πατέρας «τοῦ ἰδίου τοῦ Υἱοῦ οὐκ ἐφείσατο, ἀλλ᾽ ὑπέρ ἠμῶν πάντων παρέδωκεν αὐτόν» (Ρωμ. η΄, 32)
Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου δέν μποροῦσε νά γίνει μέ κανέναν ἄλλο τρόπο, καί μάλιστα τόσο ἀποτελεσματικό, γιατί ὁλόκληρη ἡ δημιουργία ἦταν ὑποκείμενη στήν πτώση.
Μήν ξεχνοῦμε πώς καί οἱ δύο μεγάλες πτώσεις, ἡ πρώτη μερίδας τῶν ἀγγέλων καί ἡ δεύτερη τῶν ἀνθρώπων, ἔφεραν ὄχι ἁπλά ἀναστάτωση στήν κτίση τοῦ Θεοῦ, ἀλλά εἰσήγαγαν σ᾽ αὐτήν τό κακό ὡς μόνιμη κατάσταση, ὡς ἀντίθεση στό πρόσωπο καί τό ἔργο τοῦ ἀπόλυτα ἀγαθοῦ Θεοῦ.
Ἀπ᾽ αὐτές τίς πτώσεις, προῆλθε καί ὅλο τό γνωστό ἀνθρώπινο δράμα. Ἕνα δράμα πού μέ τίποτα δέν μπόρεσαν νά ἀντιμετωπίσουν οἱ εἰδωλολατρικές θρησκεῖες, οἱ φιλοσοφίες, οἱ ἰδεολογίες, ἡ ὅποια σοφία τῶν ἀνθρώπων, τά ὅποια πρόσωπα (ὅσο σοφά καί μεγάλα κι ἄν ἦταν) καί τά ὅποια πράγματα!
Νά γιατί τό μήνυμα τῶν Χριστουγέννων, τῆς Βηθλεέμ τό μήνυμα, εἶναι τό πλέον χαρμόσυνο καί τόσο ἐλπιδοφόρο ἄγγελμα τῆς ἱστορίας. Καί δέν εἶναι ἄλλο, ἀπ᾽ αὐτό τοῦ ἀγγέλου κατά τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ πρός τούς ποιμένες: «Εὐαγγελίζομαι ὑμίν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῶ, ὅτι ἔτεχθη ὑμίν σήμερον σωτήρ, ὅς ἔστι Χριστός Κύριος, ἐν πόλει Δαυίδ» (Λουκ. β΄,11). Δηλαδή, σᾶς ἀναγγέλλω χαρά μεγάλη, ἡ ὁποία θά εἶναι γιά ὅλο τόν λαό, ὅτι γεννήθηκε σήμερα γιά σᾶς στήν πόλη τοῦ Δαυίδ, Σωτήρας, ὁ ὁποῖος εἶναι ὁ Χριστός ὁ Κύριος.
Αὐτό δέ τό ὅλο νόημα τῆς ἑορτῆς ἐνυπάρχει καί στόν γνωστότατο ὕμνο (καταβασία) τῶν Χριστουγέννων, πού μᾶς τό ὑπενθυμίζει μέ τόν πλέον ὑπέροχο καί μοναδικό τρόπο, ὡς ἑξῆς:
«Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε
Χριστός ἐξ οὐρανῶν, ἀπαντήσατε
Χριστός ἐπί γῆς, ὑψώθητε…»
Νά δέ καί τά ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς Θείας παρέμβασης, ὅπως τά ἀναπτύσσει μέ τόν δικό του ὑπέροχο τρόπο, ὁ Ἄγ. Ἰω. Χρυσόστομος:
«Σήμερα λύθηκαν τά μακροχρόνια δεσμά.
Ὁ διάβολος καταντροπιάστηκε.
Οἱ δαίμονες δραπέτευσαν.
Ὁ θάνατος καταργήθηκε.
Ὁ Παράδεισος ἀνοίχθηκε.
Ἡ κατάρα ἐξαφανίστηκε.
Ἡ ἁμαρτία διώχθηκε.
Ἡ πλάνη ἀπομακρύνθηκε.
Ἡ ἀλήθεια ἀποκαλύφθηκε.
Τό κήρυγμα τῆς εὐσέβειας ξεχύθηκε καί διαδόθηκε παντοῦ.
Ἡ Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν μεταφυτεύθηκε στή γῆ.
Οἱ ἄγγελοι συνομιλοῦν μέ τούς ἀνθρώπους.
Ὅλα ἔγιναν ἕνα»
Καί πιό κάτω το ἴδιο ὑπέροχα τονίζει:
«Κατέβηκε ὁ Θεός στή γῆ κι ὁ ἄνθρωπος ἀνέβηκε στούς οὐρανούς!
Κατέβηκε ὁ Θεός στή γῆ καί πάλι βρίσκεται στόν οὐρανό!
Ὁλόκληρος εἶναι στόν οὐρανό κι ὁλόκληρος εἶναι στή γῆ!
Ἔγινε ἄνθρωπος κι εἶναι Θεός!
Εἶναι Θεός κι ἔλαβε σάρκα!
Κρατιέται σέ παρθενική ἀγκαλιά, καί στά χέρια τοῦ κρατεῖ τήν οἰκουμένη!»
Ὁπότε ἡ γέννηση τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι βέβαια μέ τίποτα ἕνα κοινό γεγονός, ἀλλ᾽ ἕνα γεγονός μοναδικό στήν ἱστορία, διεθνοῦς ἀντικτύπου, παγκοσμίων ἀποτελεσμάτων. Εἶναι σαφῶς παγκόσμιο γεγονός. Ἐξάλλου καί ὁ Σωτήρας Χριστός ἦταν καί εἶναι «προσδοκία ἐθνῶν» (Γέν. 49, 10). Ὅλων των ἐθνῶν. Ὅλων μας.
Δέν εἶναι τυχαῖο πού μέ τήν σάρκωσή Του ἡ ἱστορία χωρίστηκε στά δύο, στίς περιόδους πρίν καί μετά τόν Χριστό, στήν περίοδο δηλαδή τῆς ἄγνοιας καί στήν περίοδο τῆς γνώσης τοῦ Θεοῦ, ὅπως γίνεται καί στόν καθένα μας προσωπικά ὅταν Τόν γνωρίσουμε πραγματικά. Ἕνα πρό Χριστοῦ κι ἕνα μετά Χριστό γίνεται ἡ ζωή μας.
Λοιπόν, ὅπως τονίζουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, «τοῦτο ἐορτάζομεν σήμερον. Ἐπιδημίαν τοῦ Θεοῦ πρός τούς ἀνθρώπους, ἴνα πρός τόν Θεό ἐνδημήσωμεν ἤ ἐπανέλθωμεν».
Συνεπῶς εἶναι ἀνάγκη ἐπιτακτική, ἰδιαίτερα στίς μέρες μας, νά ἑορτάζουμε τά Χριστούγεννα πνευματικά ὡς πνευματική καί ὑπερκόσμια ἑορτή πού εἶναι, καί ὄχι κοσμικά καί περισσότερο εἰδωλολατρικά πού διακαῶς ἐπιθυμεῖ καί πολλά πρός τοῦτο κάνει ἡ παγκοσμιοποίηση καί ἡ «Νέα Ἐποχή».
Χρόνια πολλά και ευλογημένα!