ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ

ΠΑ­ΣΧΑ 2024

Πρός
τόν Ἱ­ε­ρό Κλῆ­ρο
καί τούς εὐ­σε­βεῖς Χρι­στια­νούς
τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ώς μας

«Ἀ­να­στά­σε­ως ἡ­μέ­ρα» ἡ πα­νευ­φρό­συ­νη ἑ­ορ­τή τοῦ Πά­σχα, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί. Μέ τίς δύ­ο αὐ­τές λέ­ξεις ἀρ­χί­ζει μί­α ἀ­πό τίς ὡ­ραι­ό­τε­ρες ὁ­μι­λί­ες του ὁ ἅ­γιος Γρη­γό­ριος ὁ Θε­ο­λό­γος. Καί μέ τίς δύ­ο αὐ­τές λέ­ξεις πού δα­νεί­ζε­ται ἀ­πό τόν ἅ­γιο Γρη­γό­ριο, ὁ με­γά­λος με­λω­δός τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας μας, ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Δα­μα­σκη­νός, ἀρ­χί­ζει τόν θε­σπέ­σιο Κα­νό­να του στό ἅ­γιο Πά­σχα.

Ἡ Ἀ­νά­στα­ση τοῦ Κυ­ρί­ου μας εἶ­ναι τό ἀρ­ρα­γές ­θε­μέ­λιο τῆς πί­στε­ώς μας. Εἶ­ναι ἡ πη­γή τῆς σω­τη­ρί­ας μας. Εἶ­ναι ἡ ἄγ­κυ­ρα, «ἡ ἀ­σφα­λής καί βε­βαί­α» τῶν πι­στῶν (Ἐ­φεσ. 6,19).  Εἶ­ναι τό Α καί τό Ω τοῦ ἀ­πο­στο­λι­κοῦ κη­ρύγ­μα­τος, ἀλ­λά καί ὁ­λό­κλη­ρης τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας δι­α­μέ­σου τῶν αἰ­ώ­νων. Γι᾽ αὐ­τό καί ὁ ἀ­πό­στο­λος Παῦ­λος, γρά­φον­τας πρός τούς χρι­στια­νούς τῆς Κο­ρίν­θου, ὑ­πο­γραμ­μί­ζει μέ ἔμ­φα­ση: Ἄν ὁ Χρι­στός δέν ἔ­χει ἀ­να­στη­θεῖ, τό­τε εἶ­ναι χω­ρίς νό­η­μα τό κή­ρυγ­μά μας. Καί ἡ πί­στη σας εἶ­ναι χω­ρίς νό­η­μα καί δέν ἔ­χει κα­μιά ἀ­ξί­α (Α’ Κορ. 15, 14,17).

* * *

«Ἀ­να­στά­σε­ως ἡ­μέ­ρα» ἡ ση­με­ρι­νή ἑ­ορ­τή, ἀ­δελ­φοί· τό ἅ­γιο Πά­σχα πού ἑ­ορ­τά­ζου­με κά­θε χρό­νο.

«Ἀ­να­στά­σε­ως ἡ­μέ­ρα» εἶναι καί κά­θε Κυ­ρια­κή τοῦ ἔ­τους, για­τί ἡ ἡ­μέ­ρα τῆς Κυ­ρια­κῆς εἶ­ναι ἀ­φι­ε­ρω­μέ­νη στόν ἀ­να­στάν­τα Κύ­ριό μας. Ἐ­κεῖ­νον, τόν ἀ­να­στη­μέ­νο Ἰ­η­σοῦ, προ­σκυ­νοῦ­με καί τήν ἐκ νε­κρῶν ἀ­νά­στα­σή Του «ὑ­μνοῦ­μεν καί δο­ξά­ζο­μεν».

«Ἀ­να­στά­σε­ως ἡ­μέ­ρα» εἶ­ναι καί ὁ­ποι­α­δή­πο­τε ἄλ­λη ἡ­μέ­ρα τοῦ χρό­νου κα­τά τήν ὁ­ποί­α τε­λοῦ­με τή θεί­α Λει­τουρ­γί­α. Πά­σχα εἶ­ναι κά­θε θεί­α Λει­τουρ­γί­α. Ἱ­ε­ρουρ­γών­τας τό μυ­στή­ριο τῆς θεί­ας Εὐ­χα­ρι­στί­ας, ὁμο­­λο­γοῦ­με πί­στη στήν Ἀ­νά­στα­ση καί προ­σκυ­νοῦ­με τόν Ἀ­να­στάν­τα.

«Ἀ­να­στά­σε­ως ἡ­μέ­ρα», ἐ­πί­σης, εἶ­ναι καί γιά τόν κα­θέ­να μας κά­θε φο­ρά πού με­τέ­χου­με στή θεί­α Εὐ­χα­ρι­στί­α. Τρώ­γου­με τό σῶ­μα καί πί­νου­με τό αἷ­μα τοῦ ἀ­να­στη­μέ­νου Κυ­ρί­ου μας καί λαμ­βά­νου­με μέ­σα μας τό σπέρ­μα τῆς ἀ­να­στά­σε­ως.

* * *

• Ἡ ἡ­μέ­ρα τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως, ἡ με­γά­λη ση­με­ρι­νή μας ἑ­ορ­τή, προ­σφι­λεῖς ἀ­δελ­φοί, εἶ­ναι ἡ­μέ­ρα χα­ρᾶς. Ἀ­λη­θι­νῆς χα­ρᾶς πού πλημ­μυ­ρί­ζει τίς καρ­δι­ές μας καί συγ­κλο­νί­ζει τίς ὑ­πάρ­ξεις μας. Αὐ­τό ἐν­νο­εῖ ὁ ἱ­ε­ρός Δα­μα­σκη­νός μέ τήν προ­τρο­πή του «λαμ­πρυν­θῶ­μεν λα­οί». Νά σκιρ­τή­σουν ἀ­πό χα­ρά οἱ καρ­δι­ές μας. Νά λάμ­ψουν τά πρό­σω­πά μας. Νά με­τα­δώ­σου­με αὐ­τή τήν ἀ­να­στά­σι­μη χα­ρά παν­τοῦ καί πρός ὅ­λους. Ὁ χαι­ρε­τι­σμός πού ἀ­πηύ­θυ­νε ὁ ἅ­γιος Σε­ρα­φείμ τοῦ Σά­ρωφ σέ κά­θε ἐ­πι­σκέ­πτη του ἦ­ταν «Χρι­στός ἀ­νέ­στη, χα­ρά μου!».
• Ἡ ἡ­μέ­ρα τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως εἶ­ναι ἡ­μέ­ρα ἀ­γά­πης. Ἡ ἀ­γά­πη τοῦ Χρι­στοῦ μας θρι­αμ­βεύ­ει πά­νω στόν Σταυ­ρό καί πη­γά­ζει ἀ­πό τόν ζω­ο­δό­χο τά­φο Του. Ἐκ­χύ­νε­ται αἰ­ω­νί­ως καί πλη­ροῖ τά σύμ­παν­τα. Γι᾽ αὐ­τό καί οἱ πι­στοί πο­λύ πε­ρισ­σό­τε­ρο, σή­με­ρα τό Πά­σχα, αἰ­σθα­νό­μα­στε τό χρέ­ος τοῦ «ἀ­γα­πή­σω­μεν ἀλ­λή­λους». Ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς μᾶς ἀ­γά­πη­σε. Καί ἀ­πό ἄ­πει­ρη ἀ­γά­πη ἀ­νέ­βη­κε πά­νω στό ξύ­λο τοῦ σταυ­ροῦ. Ὅ­πως, λοι­πόν, Ἐ­κεῖ­νος μᾶς ἀ­γά­πη­σε, κι ἐ­μεῖς ὀ­φεί­λου­με νά ἀ­γα­πᾶ­με ὁ ἕ­νας τόν ἄλ­λον (Ἰ­ω. 13,34). Ἀ­σφα­λῶς ὄ­χι μέ τά λό­για, ἀλ­λά μέ τά ἔρ­γα μας. Καί σέ τέ­τοι­ο βαθ­μό, πού ἀ­γα­ποῦ­με τόν ἴ­διο τόν ἑ­αυ­τό μας —«ὡς σε­αυ­τόν» (Ματθ. 19,19).
•      Ἡ ἡ­μέ­ρα τῆς Ἀ­να­στά­σε­ως εἶ­ναι καί ἡμέρα τῆς συγ­χώ­ρη­σης καί τῆς συγ­γνώ­μης. Ἀ­πό τόν ζω­ο­δό­χο τά­φο τοῦ Κυ­ρί­ου μας ἀ­νέ­τει­λε ἡ συγ­γνώ­μη. Ἐ­κεῖ­νος ἦρ­θε στόν κό­σμο, σταυ­ρώ­θη­κε καί ἀ­να­στή­θη­κε, ὅ­πως γρά­φει ὁ εὐ­αγ­γε­λι­στής Ἰ­ω­άν­νης, «γιά νά πά­ρει ἀ­πό πά­νω μας τίς ἁ­μαρ­τί­ες μας» (Α’ Ἰ­ω. 3,5). Ἄν, λοι­πόν, Ἐ­κεῖ­νος μᾶς συγ­χω­ρεῖ καί ἐ­ξα­λεί­φει τίς ἁ­μαρ­τί­ες μας, κι ἐ­μεῖς χρε­ω­στοῦ­με νά συγ­χω­ροῦ­με τούς ἄλ­λους. «Συγ­χω­ρή­σω­μεν πάν­τα τῇ Ἀ­να­στά­σει!»

Προ­σβλέ­που­με στό μέγα ἔ­λε­ος τοῦ Θε­οῦ. Πα­ρα­κα­λοῦ­με γιά τή συγ­χώ­ρη­ση τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μας, ὑ­πό τήν ἀ­παρά­βα­τη προ­ϋ­πό­θε­ση ὅ­μως ὅ­τι κι ἐ­μεῖς συγ­χω­ροῦ­με τούς ἀ­δελ­φούς μας. Καί ἡ ἀ­να­στά­σι­μη χα­ρά ἔρ­χε­ται νά σκη­νώ­σει στήν καρ­διά μας, ὅ­ταν αὐ­τή εἶ­ναι ἐ­λεύ­θε­ρη καί ἀ­παλ­λαγ­μέ­νη ἀ­πό τή μνη­σι­κα­κί­α καί τήν ἐμ­πά­θεια. Ὅ­ταν εἰ­λι­κρι­νά συγ­χω­ροῦ­με τούς ἄλ­λους πού ἐν­δε­χο­μέ­νως μᾶς ἔ­βλα­ψαν καί μᾶς ἀ­δί­κη­σαν.

* * *

Ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί,

Ἑ­ορ­τά­ζου­με τό ἅ­γιο Πά­σχα τοῦ Κυ­ρί­ου μας! «Ἀ­να­στά­σε­ως ἡ­μέ­ρα» ἡ σημερινή. Ἡμέρα χα­ρᾶς, ἀ­γά­πης καί συγ­γνώ­μης.

Συ­ναγ­μέ­νοι σή­με­ρα στίς ἐκ­κλη­σίες μας λα­τρεύ­ου­με τόν ἀ­να­στη­μέ­νο Κύ­ριό μας.

Κοι­νω­νοῦ­με τό σῶ­μα καί τό αἷ­μα Του.

Καί ἀ­να­στη­μέ­νοι στό φρό­νη­μα καί στή ζω­ή, κα­τα­θέ­του­με παν­τοῦ καί πάν­το­τε τή μαρ­τυ­ρί­α τῆς Ἀ­να­στά­σε­ώς Του.

Ὡ­στό­σο, μέ πό­νο βλέ­που­με νά συ­νε­χί­ζε­ται ἐ­δῶ καί δύ­ο χρό­νια ὁ πό­λε­μος με­τα­ξύ Ρω­σί­ας καί Οὐ­κρα­νί­ας, δύ­ο ὁ­μο­δό­ξων λα­ῶν στήν πί­στη καί μέ κοι­νές πο­λι­τι­στι­κές ρί­ζες. Πη­γή θλί­ψης καί ἀ­νη­συ­χί­ας, ἐ­πί­σης, καί τά ὅ­σα συμ­βαί­νουν στή Γά­ζα· ὁ δι­ωγ­μός ἑ­νός ὁ­λό­κλη­ρου λα­οῦ, τό αἷ­μα πού ἄ­δι­κα χύ­νε­ται, ἡ ἀ­πει­λή τῆς πεί­νας γιά τόν ἄ­μα­χο πλη­θυ­σμό. Εὐ­χή καί προ­σευ­χή μας ὁ ἀ­να­στάς Κύ­ριος νά φέ­ρει τήν κα­ταλ­λα­γή καί τήν εἰ­ρή­νη.

Χρι­στός ἀ­νέ­στη, ἀ­δελ­φοί!

Καί ὅ­λοι μα­ζί ἀν­τι­φω­νοῦ­με:

Ἀ­λη­θῶς ἀ­νέ­στη ὁ Κύ­ριος!

Μέ θερ­μές ἀ­να­στά­σι­μες εὐ­χές

ὁ Ἐ­πί­σκο­πός σας

 † Ὁ Νέ­ας Σμύρ­νης ΣΥ­ΜΕ­ΩΝ