ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕΝ ΣΟΥ ΤΗΝ ΓΕΝΝΑΝ ΧΡΙΣΤΕ

Μέ τούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς ὅλου τοῦ κόσμου θά κληθοῦμε ἀπό τήν Ἁγία Ἐκκλησία νά προσκυνήσουμε ὡς «παιδίον» εἰς τάς ἀγκάλας τῆς ἁγίας Μητρός Του, Αὐτόν πού εἶναι «ὁ ὧν καί ὁ ἥν καί ὁ ἐρχόμενος» (Ἀποκ. α, 8), ὁ «μεγάλης βουλῆς ἄγγελος», ὁ «ἐξουσιαστής», ὁ «ἄρχων τῆς εἰρήνης», ὁ «πατήρ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος» (Ἡσ. θ, 6).

Ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ συμμετέχουν εἰς αὐτήν τήν προσκύνησιν. Ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία: «Οἱ ἄγγελοι (προσφέρουν) τόν ὕμνον, οἱ οὐρανοί τόν ἀστέρα, οἱ μάγοι τά δῶρα, οἱ ποιμένες τό θαῦμα, ἡ γῆ τό σπήλαιον, ἡ ἔρημος τήν φάτνην» καί τό γένος τῶν ἀνθρώπων «μητέρα Παρθένον», στόν νηπιάσαντα Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς. Καί τοῦτο, διότι τό βρέφος αὐτό, τό φαινομενικά ἀδύνατο, εἶναι ὁ Παντοκράτωρ, ὁ Λυτρωτής, ὁ Σωτήρ, ὁ Θεάνθρωπος. Θεωροῦντες τά πράγματα διά τῆς πίστεως γνωρίζομε ὅτι τό ἀδύνατο αὐτό βρέφος εἶναι ὁ «πρό αἰώνων Θεός», ὁ Κύριος τοῦ κόσμου καί τῆς ἱστορίας.

«Μέγα τό μυστήριον». Τό «μόνον καινόν ὑπό τόν ἥλιον», κατά τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Δαμασκηνό. Δέν ἔχει προηγούμενο οὔτε μπορεῖ νά ἐπαναληφθῆ.

Βλέποντες τήν ἱστορία μέ τήν προοπτική αὐτή, μποροῦμε νά ἐλπίσουμε ὅτι Αὐτός, ὁ σαρκωθεῖς Θεός, θά βοηθήση τόν λαόν Του νά ὑπερβῆ τήν παροῦσα κρίσι.

Εἶναι πολλά τά κοινά σημεῖα τῆς ἐποχῆς μας μέ τήν ἐποχή, κατά τήν ὁποία ἐγεννήθη ὁ Χριστός ἐπί «Καίσαρος Αὐγούστου», «ἐν Βηθλεέμ τῆς Ἰουδαίας». Καί τότε ὑπῆρχε μία μορφή παγκοσμιοποιήσεως ἀνάλογη μέ αὐτήν ποῦ ἐπιχειρεῖται σήμερα. Ἡ φορολογία ἦταν ἀπάνθρωπη. Τό ἀνθρώπινο πρόσωπο συνετρίβετο, προκειμένου νά ἐπιτευχθοῦν οἱ στόχοι τοῦ Καίσαρος. Εἶναι γνωστοί οἱ ἐξανδραποδισμοί καί τά βασανιστήρια πού ὑφίσταντο οἱ ἄνθρωποι ἀπό τούς τότε δυνάστας. Ἀκόμη εἶναι γνωστά τά ἔκλυτα ἤθη τής τότε κοινωνίας, ἀντίστοιχα πρός τήν φαυλότητα τῶν “θεών” ποῦ ἐλάτρευαν οἱ ἄνθρωποι.

Καί σήμερα ἡ κρίσις πού ἀντιμετωπίζουμε δέν εἶναι μόνον οἰκονομική ἀλλά καί ἠθική καί θεολογική. Κρίσις οἰκονομική, διότι ἡ πτωχεία καί ἡ ἀνέχεια μαστίζει πολλούς ἀδελφούς μας. Κρίσις ἠθική, διότι ὁ πολιτισμός μας ὅλο καί περισσότερο ἑδράζεται στήν φιλαυτία καί ὄχι στήν ἀγάπη. Κρίσις θεολογική, διότι μεταίρονται ὅρια αἰώνια, τά ὁποῖα ἔθεσαν οἱ ἅγιοι Πατέρες (πρβλ. Παροιμ. Κβ, 28), καί ἀντικαθίστανται ἀπό ξενόφερτες “θεολογίες”. Αὐτές οἱ “θεολογίες” ἄδειασαν τίς Ἐκκλησίες τῆς Εὐρώπης καί κινδυνεύουν νά ἀδειάσουν καί τούς δικούς μας Ναούς, ὅπως εἶπε Προτεστάντης θεολόγος, διότι καλλιεργοῦν τόν ὀρθολογισμό καί τόν σκεπτικισμό.

Ὅπως στόν εὑρισκόμενο «ἐν χώρα καί σκιά θανάτου» κόσμο τῆς ἐποχῆς ἐκείνης «φῶς ἀνέτειλεν αὐτοῖς» (Ματθ. δ, 16), ὁ Θεάνθρωπος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, προσφέροντάς του τήν λύτρωσι, ἐλπίζουμε ὅτι καί στήν παροῦσα κρίσιμη φάσι τῆς ἱστορίας τοῦ ἔθνους μας ὁ Παντοκράτωρ Κύριος δέν θά μᾶς στερήση τήν Χάρι Του καί τήν εὐλογία Του καί δέν θά ἀφήση νά χαθῆ τό πολυπαθές ἔθνος μας. Ὁ ἅγιος Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ὡς κριτής τοῦ κόσμου μπορεῖ νά ἐπέμβη γιά τήν σωτηρία μας. Μπορεῖ νά ἐπέμβη καί νά ἐνεργήση. Σεβόμενος ὅμως τήν ἐλευθερία μας περιμένει καί τήν δική μας συνέργεια, πού ἐκφράζεται μέ τήν μετάνοια καί τήν προσευχή μας. Ἐκεῖνος θά ἐνεργήση τήν σωτηρία μας, ἐάν ἐμεῖς συνεργήσουμε.

Εἶναι πάντοτε ἐπίκαιροι οἱ λόγοι τοῦ μεγάλου Σέρβου Ἱεράρχου, ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, ὁ ὁποῖος τό 1929 ἔγραφε: «Μέχρι πότε θά διαρκέσει ἡ κρίση; Ὅσο τό πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων παραμείνει δίχως ἀλλαγή. Ὥσπου οἱ ὑπερήφανοι ὑπαίτιοι αὐτῆς τῆς κρίσης νά παραιτηθοῦν μπροστά στόν Παντοδύναμο. Ὥσπου οἱ ἄνθρωποι καί οἱ λαοί νά θυμηθοῦν, τήν ἀκαταλαβίστικη λέξη “κρίση”, νά τή μεταφράζουν στή γλώσσα τους, ὥστε μέ ἀναστεναγμό καί μετάνοια νά φωνάξουν: “ἡ Θεία δίκη”!» («Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται…», σέλ. 35-36).

Ὅλος ὁ λαός καλούμεθα σέ μετάνοια καί προσευχή, γιά νά ἐπέμβη ὁ Θεός, ὅπως ἔγινε στήν Νινευΐ (Ἰωνά γ, 10).

Ἄλλ᾿  ἐάν δέν μετανοοῦν καί δέν προσεύχωνται οἱ πολλοί, τουλάχιστον ἅς μετανοοῦμε καί ἅς προσευχώμεθα οἱ ὀλίγοι πιστοί, καί ὁ Θεός μπορεῖ νά μᾶς σώση, ὅπως θά ἔσωζε τά Σόδομα καί τά Γόμμορα, ἐάν ὑπῆρχαν ἔστω καί δέκα δίκαιοι (Γέν. ιη, 20-32).

Πιστεύουμε ὅτι, ἄν ἔτσι ἐνεργήσουμε, ὁ Φιλάνθρωπος Κύριος, ὄχι μόνο θά μᾶς βοηθήση νά ὑπερβοῦμε τήν παροῦσα κρίσι, ἀλλά θά ἐξαγάγη ἀπό τήν πικρίαν τῆς δοκιμασίας αὐτῆς καρπούς γλυκεῖς καί σωτηρίους, ὅπως χαρακτηριστικά λέγει ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής: «Καί τοῖς γενομένοις κακοῖς ἀγαθοπρεπῶς κέχρηται πρός διόρθωσιν ἠμῶν ὁ Θεός» (PG 4 305 D).

Προσκυνοῦμε τό Θεῖον Βρέφος μέ πίστι καί ἐλπίδα, ὅτι θά ἐπιβλέψη εὐμενῶς εἰς τόν λαόν Του.

Εὐλογημένα καί Ἅγια Χριστούγεννα!