ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Ὁ Μη­τρο­πο­λί­της Νέ­ας Σμύρ­νης Συ­με­ών
πρός τούς εὐ­σε­βεῖς Χρι­στια­νούς τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ώς μας

Χρι­στού­γεν­να, ἡ με­γά­λη, ἡ κο­ρυ­φαί­α ἑ­ορ­τή τῆς πί­στε­ώς μας, προ­σφι­λεῖς ἀ­δελ­φοί μου Χρι­στια­νοί. Αὐ­τήν ἑ­ορ­τά­ζου­με σή­με­ρα. Καί Χρι­στού­γεν­να ση­μαί­νει τήν ἐ­ναν­θρώ­πη­ση τοῦ Υἱ­οῦ καί Λό­γου τοῦ Θε­οῦ «ἐκ Πνεύ­μα­τος Ἁ­γί­ου καί Παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας», ὅ­πως ὁ­μο­λο­γοῦ­με στό Σύμ­βο­λο τῆς Πί­στε­ώς μας. Ὁ Μο­νο­γε­νής Υἱ­ός τοῦ Θε­οῦ —«Θε­ός ἀ­λη­θι­νός ἐκ Θε­οῦ ἀ­λη­θι­νοῦ»— ἔ­κλι­νε οὐ­ρα­νούς καί κα­τέ­βη­κε στή γῆ.  Ἦρ­θε κον­τά μας. Προ­σέ­λα­βε τήν ἀν­θρώ­πι­νη φύ­ση μας γιά νά λυ­τρώ­σει τό γέ­νος μας ἀ­πό τή φθο­ρά καί τόν θά­να­το· γιά νά κα­τα­στή­σει ὅλους ἐ­μᾶς τούς ἀν­θρώ­πους παι­διά κα­τά χά­ριν τοῦ Θε­οῦ καί Πα­τέ­ρα μας.

Ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς δέν ἦρ­θε μό­νο κον­τά μας, ἀλ­λά καί πα­ρα­μέ­νει μα­ζί μας. Αὐ­τό πι­στεύ­ου­με ὡς Χρι­στια­νοί για­τί ὁ Ἴ­διος βε­βαί­ω­σε τούς μα­θη­τές Του. Ὄ­χι μό­νο τούς Δώ­δε­κα ἀλ­λά καί ὅ­λους ὅ­σοι ἔ­μελ­λε νά πι­στέ­ψουν στό ὄ­νο­μά Του. «Καί ἰ­δού ἐ­γώ μεθ᾽ ὑ­μῶν εἰ­μι πά­σας τάς ἡ­μέ­ρας ἕ­ως τῆς συν­τε­λεί­ας τοῦ αἰ­ῶ­νος» (Ματθ. 28,20). Ὁ Χρι­στός ἀ­νε­λή­φθη στούς οὐ­ρα­νούς, ἀλ­λά δέ­ν μᾶς ἄ­φη­σε ὀρ­φα­νούς. Δέν μᾶς ἐγ­κα­τέ­λει­ψε. Εἶ­ναι μα­ζί μας. Πα­ρα­μέ­νει κον­τά μας μέ­χρι τή συν­τέ­λεια τοῦ κό­σμου· μέ­χρι τό τέ­λος τῆς ἱ­στο­ρί­ας.

Ποῦ εἶ­ναι, λοι­πόν; Πῶς πα­ρα­μέ­νει ὁ Χρι­στός κον­τά μας;

* * *

Μέ­σα στήν Ἐκ­κλη­σί­α Του. Ἐ­κεῖ­νος τήν ἵ­δρυ­σε. Ἐ­κεῖ­νος εἶ­ναι ἡ κε­φα­λή της. Ἐ­κεῖ­νος τήν κα­θα­γί­α­σε μέ τό αἷ­μα τῆς σταυ­ρι­κῆς Του θυ­σί­ας. Ἐ­κεῖ­νος ἀ­πέ­στει­λε τό Πνεῦ­μα τό Ἅ­γιο γιά νά τήν ἁ­γιά­ζει καί νά τήν ὁ­δη­γεῖ «εἰς πᾶ­σαν τήν ἀ­λή­θειαν» (Ἰ­ω. 16,13).

Ὁ Χρι­στός δέν ὑ­πάρ­χει ἔ­ξω καί μα­κριά ἀ­πό τήν Ἐκ­κλη­σί­α. Που­θε­νά ἀλ­λοῦ δέν θά Τόν βροῦ­με. Που­θε­νά ἀλ­λοῦ δέν θά μπο­ρέ­σου­με νά Τόν συ­ναν­τή­σου­με. Γιά νά Τόν γνω­ρί­σου­με, ὀ­φεί­λου­με νά δρα­σκε­λί­σου­με τό κα­τώ­φλι τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Του. Νά γί­νου­με μέ­λη συ­νει­δη­τά τοῦ σώ­μα­τός Του πού εἶ­ναι ἡ Ἐκ­κλη­σί­α. Νά με­τά­σχου­με στή ζω­ή της· στήν προ­σευ­χή, στή λα­τρεί­α καί στά μυ­στή­ριά της. Γιά νά ἔ­χου­με, νά αἰ­σθα­νό­μα­στε τόν Θε­ό Πα­τέ­ρα, ὀ­φεί­λου­με νά ἔ­χου­με καί τήν Ἐκ­κλη­σί­α μη­τέ­ρα. Σχέ­ση ζω­ῆς. Πη­γή ἁ­για­σμοῦ.

Μέ­σα μας. Δι­δά­σκον­τας κά­πο­τε ὁ Κύ­ριος, βε­βαί­ω­σε τούς ἀ­κρο­α­τές Του: «Ἰ­δού γάρ ἡ Βα­σι­λεί­α τοῦ Θε­οῦ ἐν­τός ὑ­μῶν ἐ­στιν»   (Λουκ. 17,21). Τό­πος πού παραμέ­νει μυ­στι­κά ὁ Κύ­ριος καί ἡ ἄ­κτι­στη χά­ρη Του εἶ­ναι ἡ καρ­διά μας.

Ἡ σχέ­ση μας μέ τόν Χρι­στό εἶ­ναι μιά σχέ­ση βα­θιά καί πο­λύ προ­σω­πι­κή. «Ὁ Χρι­στός εἶ­ναι ἡ Ζω­ή», δι­α­κη­ρύτ­τει ποι­η­τι­κά ὁ ἅ­γιος Ἰ­ω­άν­νης ὁ Χρυ­σό­στο­μος, ἐ­μεῖς οἱ ζῶν­τες. Ὁ Χρι­στός εἶ­ναι ἡ Ἀ­νά­στα­ση, ἐ­μεῖς οἱ ἀ­νι­στά­με­νοι. Ὁ Χρι­στός εἶ­ναι τό Φῶς, ἐ­μεῖς οἱ φω­τι­ζό­με­νοι. Ὅ­λα αὐ­τά φα­νε­ρώ­νουν ἕ­νω­ση καί δέν ἀ­φή­νουν κα­νέ­να κε­νό, οὔ­τε τό πιό μι­κρό, ἀ­νά­με­σα σ᾽ Ἐ­κεῖ­νον καί σέ μᾶς».

Ἡ πα­ρου­σί­α Του θά ἔ­δει νά κα­τέ­χει τό κέν­τρο τῆς ὑ­πάρ­ξε­ώς μας καί νά ἐ­ξα­γιά­ζει ὁ­λό­κλη­ρη τή ζω­ή μας. Ἡ θέ­ση τοῦ Χρι­στοῦ εἶ­ναι στήν καρ­διά μας· «κα­τοι­κῆ­σαι τόν Χρι­στόν διά τῆς πί­στε­ως ἐν ταῖς καρ­δί­αις ἡ­μῶν», κα­τά τόν ἀ­πό­στο­λο Παῦ­λο (Ἐ­φεσ. 3,17). Ἀ­λη­θι­νός ἔ­ρω­τας πού κα­τα­φλέ­γει τήν καρ­διά· ὄ­χι ἁ­πλῶς στο­χα­σμός στό μυα­λό καί τή σκέ­ψη.

Ὅ­που βα­σι­λεύ­ει ἡ ἀ­γά­πη. Ὁ Θε­ός εἶ­ναι ἀ­γά­πη, μᾶς βε­βαι­ώ­νει ὁ Εὐ­αγ­γε­λι­στής (Α’ Ἰ­ω. 4,8). Καί ἡ ἄ­πει­ρη θε­ϊ­κή ἀ­γά­πη ἔ­φε­ρε τόν Χρι­στό μας στόν κόσμο καί Τόν ἀ­νέ­βα­σε πά­νω στό σταυ­ρό. Γι᾽ αὐ­τό στήν ἀ­γά­πη καί μό­νο μπο­ροῦ­με νά Τόν συ­ναν­τή­σου­με. Ἄν ἔ­χου­με ἀ­λη­θι­νή ἀ­γά­πη, μπο­ροῦ­με νά ἔ­χου­με τόν Χρι­στό ἔ­νοι­κο στήν καρ­διά μας κι ἐ­μεῖς νά ζοῦ­με ἑ­νω­μέ­νοι μα­ζί Του. «Σᾶς δί­νω μιά νέ­α ἐν­το­λή», δι­δά­σκει ὁ Κύ­ριός μας, «νά ἀ­γα­πᾶ­τε ὁ ἕ­νας τόν ἄλ­λον. Ὅ­πως σᾶς ἀ­γά­πη­σα ἐ­γώ, νά ἀ­γα­πᾶ­τε κι ἐ­σεῖς ὁ ἕ­νας τόν ἄλ­λον. Ἔ­τσι θά σᾶς ξε­χω­ρί­ζουν ὅ­λοι πώς εἶ­στε μαθ­η­τές μου, ἄν ἔ­χε­τε ἀ­γά­πη ὁ ἕ­νας γιά τόν ἄλ­λον» (Ἰ­ω. 13, 34-35).

Πολ­λοί, δυ­στυ­χῶς, δέν ἐ­πι­ζη­τοῦ­με καί δέν αἰ­σθα­νό­μα­στε τήν πα­ρου­σί­α τοῦ Χρι­στοῦ στίς καρ­δι­ές μας καί στή ζω­ή μας. Για­τί ἄ­ρα­γε; Για­τί δέν τό θέ­λου­με καί δέν τό πο­θοῦ­με. Για­τί οἱ καρ­δι­ές μας δέν εἶ­ναι κα­θα­ρές. Για­τί ἡ ζω­ή μας κυ­λᾶ μα­κριά ἀ­πό τό θέ­λη­μά Του. Για­τί, τε­λι­κά, ἀ­φη­νό­μα­στε νά μᾶς ἐ­ξου­σιά­ζουν τά πά­θη καί οἱ κα­κί­ες μας. Καί ὅ­ταν αὐ­τό συμ­βαί­νει, ὁ Χρι­στός δέν μπο­ρεῖ νά πα­ρα­μεί­νει μέ­σα μας. «Δέν θά πα­ρα­μεί­νει πλέ­ον», ὑ­πο­γραμ­μί­ζει ὁ ἴ­διος ὁ Θε­ός στή Γέ­νε­ση, «τό Πνεῦ­μα μου στούς ἀν­θρώ­πους αὐ­τούς για­τί εἶ­ναι σαρ­κι­κοί» (Γέν. 6,3).

* * *

Ἀ­δελ­φοί μου ἀ­γα­πη­τοί,

Χρι­στού­γεν­να σή­με­ρα! Ὁ Χρι­στός ἔ­γι­νε ἄν­θρω­πος γιά χά­ρη μας. Ἦρ­θε κον­τά μας· Σω­τή­ρας καί Λυ­τρω­τής τοῦ γέ­νους μας.

Βε­βαι­ω­θεῖ­τε ὅ­τι καί σή­με­ρα καί πάν­το­τε εἶ­ναι κον­τά μας. Ἀρ­κεῖ κι ἐ­μεῖς νά τό θέ­λου­με. Ἀρ­κεῖ κι ἐ­μεῖς ν᾽ ἀ­πο­φα­σί­σου­με νά Τοῦ τό ζη­τή­σου­με μ᾽ ἐ­κεῖ­νο τό συγ­κλο­νι­στι­κό αἴ­τη­μα τῆς Ἀ­πο­κα­λύ­ψε­ως: «Ἔρ­χου Κύ­ρι­ε Ἰ­η­σοῦ!» (22,20).

Εὐ­φρό­συ­να Χρι­στού­γεν­να!
Μέ πολ­λή πα­τρι­κή ἀ­γά­πη
ὁ Ἐ­πί­σκο­πός σας

† Ὁ Νέ­ας Σμύρ­νης ΣΥ­ΜΕ­ΩΝ