ΑΓΙΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ

Εἶναι πράγματι, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ὁ σήμερα ἑορταζόμενος ἅγιος ἀπό τους πιό λαοπρόβλητους ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας μας. Φυσικά ἀναφέρομαι στόν ἅγιο Χαραλάμπη τού ὁποίου ἡ μνήμη τιμᾶται σήμερα πανηγυρικά σ’ ὅλο τόν Ἑλληνικό κόσμο. Αὐτός ὁ μικρασιάτης ἅγιος τοῦ 2οὐ μ.Χ. αἰώνα συγκινεῖ μέχρι καί τίς μέρες μας τούς χριστιανούς πού δείχνουν τῆν εὐλάβειά τους καί τήν ἀγάπη τους στόν ἁπλό αὐτό λευίτη τῆς Ἐκκλησίας μας, πού δέ δίστασε στά 113 του χρόνια νά μαρτυρήσει γιά τό Χριστό μας, νά χύσει τό τίμιο του αἷμα πρός δόξαν Θεοῦ, καί τελικά νά παραδοθεῖ στίς φλόγες πού τόν ἔκαψαν, ἀφοῦ πρῶτα εἶχε δώσει τῆν ἐν Χριστῶ μαρτυρία του καί μέ τῆν ἁγία βιωτή του στερέωσε τῆν πίστη τῶν ἀνθρώπων πού ἦταν γύρω του.

Συνήθως ὅταν ἑορτάζει κάποιος μάρτυρας τῆς πίστεώς μας, στήν ἑορταστική λειτουργική μας σύναξη διαβάζεται ἕνα ἀποστολικό ἀνάγνωσμα ἀπό τίς ἐπιστολές τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὁ ὁποῖος ἀπευθυνόμενος στό πνευματικό του παιδί τόν Τιμόθεο, τόν παρακαλεῖ καί τόν προτρέπει νά μήν ἀρνηθεῖ αὐτή ἀκριβῶς τήν εὐλογία νά μαρτυρήσει γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό. «Ἐσύ λοιπόν κακοπάθησε σάν καλός στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ» τονίζει ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν στόν Τιμόθεο προτείνοντάς του νά μήν ἐπιλέξει μία εὔκολη ζωή ἀλλά νά εἶναι ἕτοιμος γιά μεγάλες νίκες ὅπως ἀκριβῶς εἶναι οἱ στρατιῶτες στόν πόλεμο, γιά σπουδαία ἔπαθλα ὅπως οἱ ἀγωνιστές στά ἀθλήματα ἀλλά καί γιά ἱκανοποίηση καί ἀπόλαυση τῶν κόπων του ὅπως οἱ γεωργοί πού συνήθως ἀπολαμβάνουν πρῶτοι ἀπό τήν παραγωγή τῶν χωραφιῶν τους.

Τί ὅμως εἶναι αὐτό πού πρέπει τελικά νά κάνει ὁ Τιμόθεος γιά νά μοιάσει στήν ἐπιμονή καί τήν ἀγωνιστικότητα μέ τόν στρατιώτη, τόν ἀθλητή ἤ τόν γεωργό; Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνοψίζει αὐτό τό ἔργο σέ μία πρόταση καί ζητά ἀπό τόν Μαθητή του Τιμόθεο νά τό ἐφαρμόσει καί διά ἐκείνου καί σ’ ὅλους ἐμᾶς πού θέλουμε νά λεγόμαστε μαθητές του: «να μνημονεύεις Ἰησοῦ Χριστό καί μάλιστα ἀναστημένο ἀπό τούς νεκρούς πού ἦρθε στόν κόσμο ἀπό τή γενιά τοῦ Δαυίδ».

Ὁ ἄνθρωπος πού μπορεῖ καί θυμᾶται, μνημονεύει καί καλλιεργεῖ στή καρδιά του καί στό μυαλό του τήν ἀνάμνηση τοῦ Χριστοῦ, αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶναι δεδομένο ὅτι μπορεῖ νά ξεπεράσει τά ἐμπόδια αὐτοῦ τοῦ κόσμου ὥστε νά εὐλογηθεῖ ἡ ζωή του μέ τά χαρίσματα καί τά δῶρα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Αὐτή ἡ ἀνάμνηση τοῦ Ἀναστημένου Ἰησοῦ εἶναι ἡ εὐκαιρία τῆς ἀνθρωπότητας νά λύσει τόσο τά μεγάλα ὅσο καί τά μικρά ἀδιέξοδα της καί νά πορευθεῖ ἐλεύθερη ἀπό τίς ὁποιεσδήποτε δεσμεύσεις μπορεῖ νά ἔχει, ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀνήκει στήν ἀνθρώπινη ἱστορία, εἶναι ἄλλωστε ἀπό τή γενιά τοῦ Δαυίδ, ἀλλά μπορεῖ νά ξεπεράσει τά ὅρια τῆς ἀνθρώπινης φύσης χαρίζοντας τήν εὐκαιρία τῆς αἰωνίου ζωῆς μέ τήν Ἀνάστασή Του. Αὐτή ἡ ἱερή ἀνάμνηση εἶναι ἀγαπητοί μου ἀδελφοί ἡ λυδία λίθος τῆς ἐν Χριστῶ ζωῆς. Ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς μάς ζητά νά λειτουργοῦμε «είς ἀνάμνησίν Του» καί ἔτσι νά ὁδηγούμαστε στή σωτηρία. Ὁ διοικητής τῆς Μαγνισίας, μίας πόλης κοντά στή Σμύρνη, ὅταν τοῦ ἔφεραν μπροστά του γιά νά δικάσει τόν ἡλικιωμένο ἅγιο Χαραλάμπη, τοῦ ζητά νά σκεφτεῖ τά χρόνια του καί νά ἀρνηθεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό προσκυνώντας τά εἴδωλα. Οὐσιαστικά τοῦ ζητά νά μείνει δέσμιος τοῦ παρόντος κόσμου καί νά μή θελήσει ποτέ νά ἀποδεσμευτεῖ ἀπό τίς συμβάσεις αὐτοῦ τοῦ κόσμου. Ὁ Ἅγιος μας ὅμως, πού στά τόσα χρόνια τῆς ἱερατικῆς του ζωῆς εἶχε μάθει νά ζεῖ μνημονεύοντας Ἰησοῦ Χριστό καί μάλιστα ἐγηγερμένο ἐκ νεκρῶν καί νά θρέφεται ὡς κεκοπιακώς γεωργός ἀπό τούς καρπούς πού αὐτή ἡ πίστη καλλιεργεῖ στούς ἀνθρώπους, δέ μπορεῖ νά συμβιβαστεῖ μέ αὐτό πού ὁ τύραννος τοῦ ζητά. Ξέρει ἐκ τών προτέρων ὅτι τό μαρτύριό του θά εἶναι ἡ χαρά τῆς Ἐκκλησίας, ὁ λόγος γιά νά πανηγυρίζουν ὅλους αὐτούς τούς αἰῶνες τά τέκνα της, ἡ ἀφορμή νά λάμψουν ἔστω καί γιά λίγο τά πρόσωπα τῶν ἀνθρώπων πού μ’ ἕνα κερί ἤ μία προσευχή θά τιμήσουν τήν εὐλογημένη μνήμη του.