ΠΡΟΣΚΥΝΟΥΜΕ, ΧΡΙΣΤΕ, ΤΑ ΠΑΘΗ ΣΟΥ!

Μήνυμα τοῦ Σεβασμ. Μητροπολίτου μας
γιά τή Μεγάλη Παρασκευή

 

Πρός
τόν Ἱ­ε­ρό Κλῆ­ρο
καί τούς εὐ­σε­βεῖς Χρι­στια­νούς
τῆς Ἱ­ε­ρᾶς Μη­τρο­πό­λε­ώς μας

ΜΕ­ΓΑ­ΛΗ ΠΑ­ΡΑ­ΣΚΕΥ­Η! Ἡ πιό ἱ­ε­ρή καί ταυ­τό­χρο­να ἡ πιό συγ­κλο­νι­στι­κή ἡ­μέ­ρα, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, γιά μᾶς τούς χρι­στια­νούς. Συ­ναγ­μέ­νοι στίς ἐκ­κλη­σι­ές μας βι­ώ­νου­με λει­τουρ­γι­κά τά ἄ­χραν­τα Πά­θη τοῦ λυ­τρω­τοῦ μας Κυ­ρί­ου.

Στε­κό­μα­στε κά­τω ἀ­πό τόν σταυ­ρό Του, Τόν προ­σκυ­νοῦ­με εὐ­λα­βι­κά καί ἀ­σπα­ζό­μα­στε μέ τρε­μά­με­να χεί­λη τά αἱ­μα­το­βαμ­μέ­να πό­δια Του.

Ἡ φω­νή τοῦ ψάλ­τη, ἡ δι­κή μας φω­νή, ἡ φω­νή ὁ­λό­κλη­ρης τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, ὁ­μο­λο­γεῖ μέ συν­τρι­βή καί κα­τά­νυ­ξη:

«Σή­με­ρα κρέ­με­ται πά­νω στό ξύ­λο,

αὐ­τός πού κρέ­μα­σε τή γῆ στά ὕ­δα­τα.

Ἀ­κάν­θι­νο στε­φά­νι φέ­ρει στό κε­φά­λι Του

ὁ βα­σι­λιάς τῶν ἀγ­γέ­λων.

Ψεύ­τι­κο μαν­δύ­α πε­ρι­βάλ­λε­ται

αὐ­τός πού πε­ρι­βάλ­λει μέ τά σύν­νε­φα τόν οὐ­ρα­νό.

Κα­τα­δέ­χε­ται νά Τόν ρα­πί­σουν,

αὐ­τός πού λευ­τέ­ρω­σε τόν Ἀ­δάμ στόν Ἰ­ορ­δά­νη πο­τα­μό.

Καρ­φώ­θη­κε πά­νω στό ξύ­λο

ὁ Νυμ­φί­ος τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας.

Μέ τή λόγ­χη κεν­τή­θη­κε ὁ Υἱ­ός τῆς Παρ­θέ­νου.

Προ­σκυ­νοῦ­με τά Πά­θη σου, Χρι­στέ,

δεῖ­ξε μας καί τήν ἔν­δο­ξη Ἀ­νά­στα­σή Σου».

   * * *

«Προ­σκυ­νοῦ­μέν σου τά Πά­θη Χρι­στέ.­.­.»

Τά ἄ­χραν­τα Πά­θη τοῦ Χρι­στοῦ μας, ἀ­δελ­φοί μου, ἄ­νοι­ξαν τόν δρό­μο τῆς σω­τη­ρί­ας μας. Μᾶς προ­σέ­φε­ραν τήν ἄ­φε­ση τῶν ἁ­μαρ­τι­ῶν μας. Μᾶς ἐ­λευ­θέ­ρω­σαν ἀ­πό τήν κα­τα­δυ­να­στεί­α τοῦ δι­α­βό­λου. Μᾶς χά­ρι­σαν τή δυ­να­τό­τη­τα τῆς αἰ­ώ­νιας καί ἀ­λη­θι­νῆς ζω­ῆς. Γι᾽ αὐ­τό κι ἐ­μεῖς τά προ­σκυ­νοῦ­με.

Πῶς; μέ ποι­ό τρό­πο;

Μέ τήν καρ­διά μας πλημ­μυ­ρι­σμέ­νη ἀ­πό εὐ­γνω­μο­σύ­νη πρός τόν σω­τή­ρα μας Κύ­ριο. Μιά εὐ­γνω­μο­σύ­νη ὄ­χι φευ­γα­λέ­α καί πα­ρο­δι­κή, ἀλ­λά στα­θε­ρή καί μό­νι­μη, πού μᾶς ἐμ­πνέ­ει νά Τόν εὐ­χα­ρι­στοῦ­με νύ­χτα καί ἡ­μέ­ρα· κά­θε ὥ­ρα καί κά­θε στιγ­μή τῆς ὑ­πάρ­ξε­ώς μας.

Δέν ἀρ­κεῖ, ἀ­δελ­φοί μου, μιά κά­ποι­α συγ­κί­νη­ση πού μπο­ρεῖ νά μᾶς ἀγ­γί­ξει σή­με­ρα, Με­γά­λη Πα­ρα­σκευ­ή. Δέν φτά­νει νά πε­ρά­σου­με ἁ­πλῶς ἀ­πό τόν Να­ό τῆς Ἐ­νο­ρί­ας μας. Ν᾽ ἀ­νά­ψου­με ἕ­να κε­ρί. Νά κον­το­στα­θοῦ­με μπρο­στά στόν Σταυ­ρό. Νά κά­νου­με τό ση­μεῖ­ο τοῦ σταυ­ροῦ μέ τέτοιο τρό­πο πού δέν ἔ­χει κα­μιά σχέ­ση μέ τό ἱ­ε­ρό σύμ­βο­λο τῆς πί­στε­ώς μας. Νά ὑ­πο­κρι­θοῦ­με πώς Τόν ἀ­σπα­ζό­μα­στε για­τί φο­βό­μα­στε μήν κολ­λή­σου­με κά­ποι­ο μι­κρό­βιο.

Προ­σκυ­νοῦ­με τά Πά­θη τοῦ Χρι­στοῦ μας, ση­μαί­νει ὅ­τι πι­στεύ­ου­με καί ὁ­μο­λο­γοῦ­με πώς ὁ Κύ­ριος Ἰ­η­σοῦς εἶ­ναι ὁ λυ­τρω­τής καί σω­τή­ρας μας. Τό ἄλ­φα καί τό ὠ­μέ­γα τῆς ὑ­πάρ­ξε­ώς μας. Ὁ κυ­βερ­νή­της τῆς ζω­ῆς μας. Ὅ­τι τό θέ­λη­μά Του κα­θί­στα­ται καί δι­κό μας θέ­λη­μα. Ἡ ζω­ή Του γί­νε­ται καί δι­κή μας ζω­ή. Τό Εὐ­αγ­γέ­λιό Του ὁ­δη­γός στήν ἐγ­κό­σμια πο­ρεί­α μας καί κα­νό­νας συμ­πε­ρι­φο­ρᾶς στήν κα­θη­με­ρι­νό­τη­τά μας. «Ὁ Χρι­στός πέ­θα­νε γιά σᾶς», γρά­φει ὁ ἀ­πό­στο­λος Πέ­τρος, «ἀ­φή­νον­τάς σας ὑ­πό­δειγ­μα γιά νά βα­δί­ζε­τε στ᾽ ἀ­χνά­ρια τά δι­κά Του» (Α’ Πέ­τρ. 2,21).

* * *

 «Προ­σκυ­νοῦ­μέν σου τά Πά­θη Χρι­στέ.­.­.­».

 Τή σταύ­ρω­ση τοῦ Κυ­ρί­ου καί τήν τρι­ή­με­ρη τα­φή Του, δι­α­δέ­χθη­κε ἡ ἔν­δο­ξη Ἀ­νά­στα­σή Του. Ὁ σταυ­ρός τοῦ Κυ­ρί­ου δέν ὑ­πάρ­χει χω­ρίς τήν Ἀ­νά­στα­σή Του, οὔ­τε ὅ­μως καί ἡ Ἀ­νά­στα­ση χω­ρίς τό σταυ­ρι­κό Του Πά­θος. Γι᾽ αὐ­τό, ἐ­νῶ προ­σκυ­νοῦ­με τά Πά­θη Του, ταυ­τό­χρο­να Τόν πα­ρα­κα­λοῦ­με: «δεῖ­ξον ἡ­μῖν καί τήν ἔν­δο­ξόν σου Ἀ­νά­στα­σιν».

Μέ τό θεῖ­ο Πά­θος τοῦ Κυ­ρί­ου, ὁ­μο­λο­γεῖ ἡ Ἐκ­κλη­σί­α διά τῶν ὕ­μνων της, ἐ­λευ­θε­ρω­θή­κα­με οἱ πι­στοί ἀ­πό τά πά­θη μας. Καί μέ τήν Ἀ­νά­στα­σή Του λυ­τρω­θή­κα­με ἀ­πό τόν θά­να­το καί τή φθο­ρά. Ἡ με­γά­λη αὐ­τή ἀ­λή­θεια ἀ­πο­τε­λεῖ τό θε­μέ­λιο τῆς πί­στε­ως καί τήν πη­γή τῆς ἐλ­πί­δας γιά μᾶς τούς Χρι­στια­νούς.

* * *

«Προ­σκυ­νοῦ­μέν σου τά Πά­θη Χρι­στέ.­.­.­».

Προ­σκυ­νών­τας σή­με­ρα τά Πά­θη τοῦ Χρι­στοῦ μας, ἀ­γα­πη­τοί μου ἀ­δελ­φοί, Τόν πα­ρα­κα­λοῦ­με νά αὐ­ξά­νει τήν πί­στη μας καί νά δυ­να­μώ­νει τή χρι­στι­α­νι­κή μας ἐλ­πί­δα.

Ἡ ἀ­γά­πη μας γι᾽ Αὐ­τόν νά πλημ­μυ­ρί­ζει τίς καρ­δι­ές μας καί ἡ ἀ­φο­σί­ω­σή μας στό ὑ­πε­ρού­σιο πρό­σω­πό Του νά μᾶς συ­νο­δεύ­ει μέ­χρι τήν ὕ­στα­τη πνο­ή τῆς ζω­ῆς μας.

Ὅ­σο κι ἄν χρεια­στεῖ νά κο­πι­ά­σου­με.

Ὅ­ποι­ο κι ἄν εἶ­ναι τό τί­μη­μα πού θά μᾶς ζη­τη­θεῖ νά κα­τα­βά­λου­με.

Ὅ­ποι­α κι ἄν εἶ­ναι ἡ θυ­σί­α στήν ὁποία θά ἀ­παι­τη­θεῖ νά ὑ­ποβληθοῦ­με!

Μέ πολ­λή ἐν Χρι­στῷ πα­τρι­κή ἀ­γά­πη

ὁ Ἐ­πί­σκο­πός σας

 

† Ὁ Νέ­ας Σμύρ­νης ΣΥ­ΜΕ­ΩΝ