ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ

Ὁ μήνας Ἰούνιος, τόν ὁποῖο ἤδη διανύουμε, μπορεῖ νά χαρακτηριστεῖ ὡς ὁ μήνας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ στίς 29 τή μνήμη τῶν Ἁγίων Πρωτοκορυφαίων Πέτρου καί Παύλου καί ἀφιερώνει τήν ἑπομένη στό σύλλογο τῶν Ἀποστόλων, μαθητῶν τοῦ Κυρίου μας.

Προηγεῖται πρός τιμή τους νηστεία, ἡ διάρκεια τῆς ὁποίας ἐξαρτᾶται ἀπό τόν ἑορτασμό τοῦ Πάσχα, ἀφοῦ ἀρχίζει τήν ἑπομένη τῆς Κυριακῆς των Ἁγίων Πάντων.

Ἀλλά καί στή διάρκεια τοῦ λειτουργικοῦ ἔτους, ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ὁρίσει τήν Πέμπτη κάθε ἑβδομάδας, ὡς ἡμέρα μνήμης τους.

Ὅμως πέραν τῆς ἰδιαίτερης αὐτῆς λατρευτικῆς τιμῆς τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἡ Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει τή γνησιότητα τοῦ ἤθους καί τῆς διδασκαλίας της μόνο μέσα ἀπό τή συμφωνία τους μέ τήν παρακαταθήκη πού μᾶς κληροδότησαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Γιά τό λόγο αὐτό στό Σύμβολο τῆς Πίστεως βασική ἰδιότητα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ ἀποστολικότητά της. “Εἰς μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν”, ὁμολογοῦμε. Πράγματι ἀδελφοί μου ἐάν ἡ Ἐκκλησία δέν διασώζει γνησίως, ἀπαραλλάκτως καί ἀνοθεύτως τήν διδασκαλία τῶν ἁγίων Ἀποστόλων, τότε ἁπλά δέν εἶναι ἐκκλησία.

Ποιοί λοιπόν εἶναι οἱ Ἀπόστολοι; Γιατί αὐτή ἡ ἰδιαίτερη θέση τους στήν Ἐκκλησία, ὡς σώματος Χριστοῦ; Ὅλοι ξέρουμε ὅτι εἶναι οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ. Αὐτοί τούς ὁποίους ἐπέλεξε καί ἐκάλεσε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος στήν ἀρχή τοῦ λυτρωτικοῦ του ἔργου στή γῆ. Εἶναι ἑπομένως αὐτοί πού ὑπῆρξαν αὐτόπτες καί αὐτήκοοι ὅσων ὁ Κύριός μας εἶπε καί ἔπραξε κατά τήν ἐπί τῆς γῆς πορεία Του. “Ὡς αὐτοπται καί μάρτυρες, τῆς τοῦ Λόγου σαρκώσεως, Μαθηταί πανόλβιοι μακαρίζεσθε ̈, ὅπως λέει ἕνα τροπάριο τοῦ ἑσπερινοῦ της ἑορτῆς τους, καί, ὅπως ἐξ ὀνόματος ὅλων διαβεβαιώνει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, εἶναι αὐτοί πού διδάσκουν ἀκριβῶς “Ὅ εἴδαμεν, ὅ ἀκηκόαμεν … ”.

Σέ αὐτούς περιλαμβάνεται καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τόν ὁποῖο ὁ Χριστός ὁ ἴδιος ἐπέλεξε ὡς μαθητή καί ὅρισε ὡς Ἀπόστολό Του στά Ἔθνη, ὅταν τοῦ ἐμφανίσθηκε σέ ὅραμα κατά τήν πορεία του πρός τή Δαμασκό.

Τούς μαθητές Του αὐτούς ὁ Κύριος ἐπέλεξε ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους τοῦ λαοῦ. Ἦταν ψαράδες, ἀλλά καί ἕνας τελώνης. Ὅμως ἡ ὁλοκληρωτική ἀφοσίωσή τους στό Χριστό εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νά καταστοῦν “λειτουργοί τῶν τοῦ Χριστοῦ, μυστηρίων, καί θεογράφοι, θείας χάριτος πλάκες γεγραμμέναι, θεοδίδακτον τόν νόμον ἔχοντες”.

Βεβαίως καί αὐτοί, ὡς ἄνθρωποι, κλονίστηκαν τήν ὥρα τοῦ Πάθους

τοῦ Χριστοῦ. Ὅμως δέν ἔπαψαν νά πιστεύουν στόν Κύριό τους οὔτε τον ἀπαρνήθηκαν. Ἔτσι ὁ Χριστός τούς ἀξίωσε νά Τόν δοῦν ἀναστημένο και μέχρι τήν Ἀνάληψή Του συνεχῶς τούς δίδασκε καί τούς προετοίμαζε για τό μεγάλο ἔργο γιά τό ὁποῖο τούς προόριζε καί τούς προετοίμαζε, την ἔξοδο δηλαδή στά ἔθνη καί τή διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου στόν κόσμο ὅλο.

Βεβαίως αὐτό θά γινόταν μετά τήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ καί τήν κάθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καί πράγματι ἔτσι ἔγινε. Μετά τήν Πεντηκοστή καί τήν ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐξῆλθαν “ὡς βολίδες ἀστράπτουσαι, ταῖς ἀκτίσι τοῦ Πνεύματος καί ὡς ἀστραπαί ἐκλάμποντες, τῷ κόσμῳ”.

Καί χάρις στήν πορεία αὐτή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων οἱ λαοί, “οἱ καθήμενοι ἐν σκότει καί σκιά θανάτου”, εἶδαν τό φῶς καί ἀπόλαυσαν την θεογνωσία. Ἔτσι ἱδρύθηκαν οἱ κατά τόπους Ἐκκλησίες, παροικίες και εἰκονισμοί τοῦ Παραδείσου στή γῆ, στόν κόσμο ἐτοῦτο. Καί ὅπως λέει ἕνα ἄλλο τροπάριο τοῦ Ἑσπερινοῦ της ἑορτῆς τους “ὡς ὅρη νοητά, γλυκασμόν ἐσταλάξατε, ὡς ἀέναοι, ποταμοί Παραδείσου μερισθέντες, τῶν ἐθνῶν τάς Ἐκκλησίας, θείοις ποτίζετε νάμασιν”.

Φυσικά δέν ἦταν ἡ πορεία αὐτή εὔκολη. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι γνώρισαν διωγμούς, βασανίστηκαν ποικιλότροπα καί ἔδωσαν καί αὐτή τη ζωή τους, ὡς μαρτυρία τῆς ἀλήθειας πού διακήρυσσαν. Ἀλλά ἡ μαρτυρία αὐτή, μαρτυρία πόνου καί αἵματος, ἑκούσιας αὐταπάρνησης και παραίτησης ἀπό τά τερπνά του κόσμου ἐτούτου, ἦταν καί εἶναι ἡ καλύτερη βεβαίωση τῆς ἀλήθειας ὅσων δίδασκαν.

Ἄλλωστε ὁ λόγος τους δέν ἦταν δικός τους, ἀλλά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπό τό ὁποῖο ἐμφοροῦντο. Καί γι’ αὐτό, ἄν καί ἀγράμματοι καί ἀπαίδευτοι κατά κόσμον, πέτυχαν τό ἀκατόρθωτο. Ποιό; Μᾶς τό λέει ἕνα ἄλλο τροπάριο “Ἁλιέων ὁ κάλαμος, φιλοσόφων τό φρύαγμα, και ρητόρων ρεύματα διετάραξε, θεοσοφίας διδάγματα, χαράττων και δόγματα, καί μυρίων ἀγαθῶν, τηλαυγῶς ἐκτιθέμενος, εὐαγγέλιον, και τρυφῆς ἀϊδίου μετουσίαν, καί Ἀγγέλων ἀπολαύσεις, καί διαμένουσαν εὔκλειαν”.

Νά λοιπόν γιατί ἡ Ἐκκλησία μας τούς τιμᾶ τόσο. Ἀλλά καί ἐμεῖς, ὁ καθένας, ὀφείλουμε εὐχαριστίες σέ αὐτούς τούς ἁγίους ἀνθρώπους.

Προπαντός ὅμως ὀφείλουμε ὑπακοή καί πίστη σέ ὅσα ἐκεῖνοι δίδαξαν, χωρίς τήν παραμικρή παρέκκλιση ἀπό αὐτά. Τότε καί μόνο τότε θα εἴμαστε ἄξιοι μιμητές τους καί θά ἔχουμε τό δικαίωμα νά τούς τιμοῦμε και νά τούς ἐπικαλούμαστε.

“Ἀπόστολοι Ἅγιοι, πρεσβεύσατε τῷ ἐλεήμονι Θεῷ, ἵνα πταισμάτων ἄφεσιν, παράσχῃ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν”